Dilemma

Nog een paar dagen en dan is het 21 april. Dat klinkt als zomaar een datum, niets bijzonders toch? Dit jaar wel, want op 21 april 2020 krijgen wij – inwoners van Nederland – te horen hoe ons sociale leven er vanaf 28 april 2020 gaat uitzien. Voor veel maatregelen geldt 28 april als einddatum. Voor scholieren geldt dat zij op zijn vroegst pas na de meivakantie weer naar school mogen. Evenementen met vergunningen zijn nog zeker tot 1 juni verboden.

De overheid heeft een lastig dilemma. De situatie zo houden als nu lijkt vrijwel onmogelijk. Media publiceren steeds meer verhalen over schrijnende situaties.

Kwetsbare kinderen raken achterop. Hebben zij nog een kans om die achterstand weer in te halen? Hoe langer dit voortduurt hoe groter de schade, zo lijkt het. Dus eigenlijk kan het niet anders dan dat scholen weer open moeten. We kunnen onze kinderen niet in de steek laten.

Ouderen sterven nu vaker dan ooit moederziel alleen. Niemand die hun hand vasthoudt in die laatste ogenblikken. Wat doet dat met hun nabestaanden? Er is geen ruimte voor afscheid, er is ook al geen ruimte voor een mooie uitvaart. Hoeveel moeilijker is dan het rouwproces?

En dan de ouderen in verpleeghuizen. Zij zijn al een maand verstoken van ieder fysiek contact met kinderen en kleinkinderen. De bewoners van verpleeghuizen zijn kwetsbaar, juist deze groep wil de overheid beschermen. Maar lukt dat wel zo? Ouderen gaan zienderogen achteruit zonder de nabijheid van hun dierbaren, zo lees ik steeds vaker.

Wetenschappers wereldwijd doen hun best om dat vermaledijde virus onder controle te krijgen. Een vaccin, een geneesmiddel, wat dan ook om de dood te stoppen. Maar dat is nog niet zo eenvoudig. Steeds vaker horen we nu, dat dit virus voorlopig nog wel onder ons blijft.

Het kan niet dat we jarenlang de wereld stilzetten tot de wetenschap er uit is. Het corona virus is onder ons en blijft dat. Daar zullen we mee moeten leren leven.