Het went niet. Nooit.
Ruim 30 jaar geleden verhuisde ik van Groningen naar Amsterdam. Het was een wat overmoedige beslissing, want ik kende helemaal niemand in Amsterdam. Dat heb ik dan ook geweten.
De eerste maanden waren best saai. Natuurlijk ik had vijf dagen in de week mijn werk en in het weekend wachtte het huishouden. De weinige tijd die overbleef probeerde ik mijn weg te vinden in het uitgaansleven van Amsterdam. Het ging allemaal niet zo vlot als gehoopt, maar ik ontmoette wel bijna wekelijks nieuwe mensen. Sommige kwamen en gingen sneller dan het licht, maar zo af en toe bleef iemand hangen. Dat werden bekenden, kennissen of zelfs vrienden. Ik zat er wel eens mee. Dan zat ik thuis en keek ik naar mijn agenda en dan was het zo akelig leeg met afspraken. Lastig wat het soms wel, zo in mijn eentje. Ik mag dan graag alleen wonen, mijn hand er niet voor omdraaien om in mijn eentje verre reizen te maken, ik ben diep in mijn hart toch ook gewoon een sociaal dier.
De jaren gingen voorbij en hoewel de eerste vrienden van toen vaak al lang weer verdwenen zijn heb ik nu een aardig netwerk met leuke mensen om me heen. Regelmatige etentjes, af en toe naar musea, theater of naar de film, bridgeavonden thuis en op de club. Het zijn de dingen die mijn leven opfleuren. Ik houd oprecht van de mensen om mij heen. Zonder hen is er geen leven. Zeker de laatste weken is dat pijnlijk voelbaar geworden. Als ik nu in mijn agenda kijk, dan zie ik weer hetzelfde als in mijn eerste maanden in Amsterdam. Het is weer akelig leeg in mijn agenda. De hele maand april staat er bijvoorbeeld precies één afspraak in. Met Marijke in Zwolle.
Alle andere vrienden, bekenden en kennissen, al die mensen die kleur geven aan mijn dagelijkse leven zijn uit beeld. Ja, ik spreek ze wel hoor. Via de telefoon, email of whatsapp. En de contacten zijn misschien wel frequenter dan voor deze opgelegde isolatie. Maar ik mis hun gezichten, hun aanrakingen, hun warmte en hun liefde.
Mijn verzet tegen het beleid groeit. Iedereen heeft het alsmaar over de anderhalve-meter-samenleving als het nieuwe normaal. Anderhalve-meter-afstand houden wordt wat mij betreft nooit het nieuwe normaal. Lekker bij elkaar kruipen en je medemens troosten en omhelzen. Dat is pas normaal.
