Op naar de winter

Het is vandaag 21 september en daarmee is herfst 2020 officieel begonnen. Niet dat het weer dat doet vermoeden, het is vandaag zonnig en zomers warm. Maar goed, herfst dus. De periode van vallende bladeren, donkere nachten en najaarsstormen. Op naar de donkere dagen voor Kerstmis.

Wat in ieder geval past bij dit jaargetijde is een oplaaiend aantal besmettingen. Vanmorgen werden er 2200 nieuwe besmettingen gemeld, een record. Het zouden er meer kunnen zijn, want Nederland heeft de grenzen van de testcapaciteit bereikt. Dat laatste doet me trouwens denken aan een conference van Wim Kan, waarin hij memoreerde dat in Nederland wel vaker iets snel op, zoals zout dat op is na drie dagen winter. Dus die testcapaciteit past wel in een traditie.

Veel belangrijker is natuurlijk wat deze pandemie na een half jaar met de mensen doet. De trend is toch wel dat ‘men’ er wel zat van is. Leven op anderhalve meter van anderen, dat werkt niet. Ja, in een supermarkt of zo wel, maar niet als je met vrienden afspreekt. En zo zie je dat zelfs de fanatiekste Nederlanders langzaam aan de teugels laten vieren. Maar of dat verstandig is?

En hoe het dan verder gaat? Ik zou willen dat ik een glazen bol had en een blik in de toekomst kon kijken. Dat gaat niet. Ik hoop van harte dat dit virus blijft muteren en daarmee tot mildere ziekteverschijnselen zal lijden in de toekomst. Dat de medici nu al betere resultaten halen in de behandeling stemt wel hoopvol. Ik denk eigenlijk niet dat corona nog weggaat. Het zal eerder vergelijkbaar worden met griep: het komt ieder jaar terug en ieder jaar sterven er mensen aan. Geen ramp voor de populatie als geheel, maar wel verdrietig voor de individuen die het treft. Net als de griep.