Coronamoe

Ik zit nu al een tijdje naar de titel van dit bericht te staren. Coronamoe. Want dat ben ik onderhand wel. Coronamoe dus.

Ik hoor om me heen mensen zeggen, dat we wel heel ver gaan in maatregelen tegen het verspreiden van het coronavirus. Dat doen we immers niet bij een flinke griepgolf en aan griep gaan ook heel veel mensen dood. Tja. Dat is wel een punt.

Maar waarom dan nu wel deze enorme paniek? Want dat kan je toch wel veilig stellen, dat de hele wereld in paniek is. We halen kinderen twee maanden van school, veroordelen ouderen tot eenzame opsluiting, leggen de economie stil en jagen wereldwijd miljoenen mensen de armoede in.

Eerlijk gezegd denk ik dat we vergeten zijn hoe het is om de dood in ons midden te hebben. We stoppen de dood graag ver weg in ons streven naar steeds langer leven. Het normaal anno 2020 – of in ieder geval anno 2019 – is dat mensen steeds langer leven en dat ook in redelijke gezondheid doen. We zijn er aan gewend geraakt en vinden misschien ook wel dat we er ‘recht’ op hebben.

Tja. En dan is er nu een sluipmoordenaar in ons midden. Het maakt slachtoffers. Het confronteert ons met waar we wellicht het bangst voor zijn. De dood. En wat doen we? We stoppen met leven in een poging om de dood te ontlopen. Het is kansloos. Wen er maar aan: Je kunt de dood niet ontlopen, door het leven op te geven.