Dag 12 – Om er in te komen…
Leuk om dit online dagboek bij te houden! Om ons ei kwijt te kunnen en voor het nageslacht. (Moet ik ineens denken aan één van de vele legendes waarin Zwolle Kampen belachelijk maakt -en vice versa-: de Kamper gemeenteraad vergaderde in tijden van weleer over een brug over de IJssel om Kampen en het Kampereiland te verbinden. Het werd een lange vergadering omdat het vreselijk veel geld zou gaan kosten, iets waar de zuinige Kampenaren enorm krenterig over konden doen -hence de bijnaam Blauwvingers van de Zwollenaren, maar dat is een ander verhaal-. Eén van de gemeenteraadsleden vroeg uiteindelijk: ‘Is het nu wel zo nodig, zo’n dure brug?’ Waarop de burgemeester antwoordde: ‘Ja toch? Het is belangrijk voor het nageslacht.’ Het was even stil in het gemeentehuis. Toen vroeg het betreffende gemeenteraadslid: ‘En wát heeft het nageslacht ooit voor òns gedaan?!?’ De brug is er toen nooit gekomen. Pas tientallen jaren later, in 2003, werd de Eilandbrug geopend.)
Maar dit terzijde.
Corona: vanmorgen was ik bij de Jumbo. Daar kon je bij de ingang desgewenst zelf je winkelkarretje poetsen. Ik heb mijn eigen potje Glycerona hygiënische handgel in mijn jaszak, ik was daarmee mijn handen voor ik in de auto stap, ik pak thuis de boodschappen uit en was dan mijn handen weer. Het is niet geheel risico dekkend, maar ik kom er een eind mee, vind ik zelf. Ware het niet dat er bij de uitgang van de supermarkt een man mij op een afstand van ongeveer een meter inhaalde toen ik argeloos de kassabon zat te lezen. Ik schrok ervan! Vooral toen ik zag hoe bezweet hij eruit zag! Zou hij koorts hebben? Ik heb pas weer ingeademd toen ik al bij de auto was.
Vervolgens foto’s op locatie gemaakt voor bij een persbericht dat ik voor een opdrachtgever had geschreven, en voor een andere opdrachtgever een website bijgewerkt. Ondanks alles heb ik deze week best veel gedaan, vind ik zelf. Behalve woensdag, toen een vriendin uitgebreid kwam lunchen. We hebben geprobeerd op gepaste afstand van elkaar te blijven.
Ondertussen heb ik een tijdelijke bijstand aangevraagd: de regels zijn versoepeld en ZZP’ers kunnen een aanvulling tot 1050 euro per maand voor een periode van drie maanden aanvragen. Gelukkig heb ik een spaarpotje en red ik me voorlopig wel. De beleggingen zijn wel gekelderd, maar het trekt alweer wat bij geloof ik. Ik hoop dat mijn opdrachtgevers deze crisis overleven. Zo niet, dan doe ik veel werk nu voor niets, maar dat maakt me niet uit. Soms moet je mensen gewoon ook wat verder helpen, vind ik.
Er valt zoveel te vertellen nu, op deze eerste dag van ons dagboek! Middelbare scholieren zijn geslaagd op basis van hun schoolexamens, de centrale examens zijn afgelast. Het is stil op straat, mensen bedenken projecten om elkaar bij te staan. Social media staan bol van de berichten en opstekers.
Ik ben van slag door alles. En ook verdrietig, vooral als ik me buitenshuis begeef. Thuis kan ik mijn kop in het zand steken, maar in het openbaar komt de realiteit op je af. Ik ben heel benieuwd hoe de wereld er later uitziet, als we meewarig dit dagboek teruglezen. Redden we dat?
