Dag 23 – het eind is nog niet in zicht

Maandag 9 maart riep premier Mark Rutte op om geen handen meer te schudden. Dat was het begin van maatregelen om snelle besmetting van het het coronavirus tegen te gaan. Ik ben verrast als ik me realiseer dat 9 maart pas vier weken geleden is. Vanaf dat moment gaat het hard. Het aantal maatregelen neemt toe en het sociale leven komt stil te liggen. In deze blog houden we het sluiten van de horeca aan als dag 1. De eerste einddatum was 6 april. Nu tellen we af naar 28 april. De kans is groot dat we straks gaan aftellen naar weer een andere datum dan 28 april.

Er is voor niemand een ontkomen aan: ieders leven is veranderd. Als ik heel eerlijk ben zou ik in de huidige situatie eigenlijk een tevreden mens moeten zijn. De maatregelen mogen dan vervelend zijn, meer dan vervelend is het niet. Vergeleken met veel anderen heb ik niets te klagen. Natuurlijk, ik mis mijn sociale contacten en ik zou graag op een terrasje zitten met een goed glas wijn of een koel biertje omringd door lieve mensen. Maar hoe langer dit isolement voortduurt hoe meer het toch aan me gaat knagen. Een einddatum weten, dat zou mooi zijn nu, maar niemand weet hoe lang dit gaat duren. En dus wacht ik in onzekerheid af.

Niemand weet ook hoe de weg terug zal zijn, terug naar het normale leven. Het lijkt me een moeilijke opgave voor de overheid. De boel op slot zetten is één ding, maar hoe herstart je een samenleving? Kinderen moeten op een gegeven moment toch weer naar school. Je kan mensen niet oneindig weghouden bij hun familie of vrienden. Verenigingen zullen hun activiteiten weer gaan starten. Hoe zal dat gaan? Durven we dan nog wel bij elkaar in de buurt te komen? En wat gebeurt er dan met het virus? Is dat dan weg of komt het als een boemerang terug als we de teugels laten vieren?

Misschien is het ook wel een illusie om terug te gaan naar wat tot voor kort normaal was. En blijven we voor altijd op afstand van elkaar.