Dag 36 – hersocialiseren

Inmiddels ben ik zo gewend aan thuis werken en telefonisch interviewen, dat ik er gewoon van schrok toen iemand mij vandaag vroeg voor een gesprek op locatie. Dan moet ik helemaal weer nadenken over wat ik aantrek, of m’n haar wel goed zit, hoe lang de reistijd is, of ik op de fiets of met de auto ga en waar ik dan moet parkeren. En zo. Ik ben helemaal sluipenderwijs gedesocialiceerd, ontdek ik. De laatste die ik in fysieke aanwezigheid sprak -behalve winkelmedewerkers- was Andrea. En heel even de 85-jarige buurvrouw, die mij haar onwillige mobiel door het keukenraam overhandigde. In deze tijd kun je als oudere niet zonder mobiel, vind ik. Gelukkig kreeg ik ‘m weer op gang.

Maar goed. Ik moet er straks denk ik weer helemaal aan wennen. Aan het op pad gaan. Het heeft ook wel wat rielekst eigenlijk, deze periode, voor een geboren kluizenaar. Misschien ga ik mijn leefstijl wel wat aanpassen hierna. Minder op pad, meer binnenshuis. Het enige jammere is dat ik dan geen mooie foto’s kan maken.

Maar toch: hoe komt het dan dat ik al dagen dat liedje in mijn hoofd heb: ‘Die Gedanken sind frei, wer kann sie erraten? Sie fliegen vorbei, wie nächtliche Schatten. Kein Mensch kann sie wissen, kein Jäger erschießen, es bleibet dabei: Die Gedanken sind Frei!’ Zou ik me dan toch diep inwendig een beetje gevangen voelen? Het is heel wat anders om gedwongen kluizenaar te zijn, dan vrijwillig natuurlijk. Iets om over na te denken. Andrea kan trouwens wel meer over dit eeuwenoude lied vertellen, denk ik, zij heeft er mooie herinneringen aan. Ik zocht naar een bijzondere versie, en vond een half Engelse: https://www.youtube.com/watch?v=dbwQXVcbkU0 Fijn om naar te luisteren.