Dag 48: de kleine wereld

Andrea heeft wel gelijk. Juist in een wereld die onzeker en in chaos is, wil je graag bij elkaar wegkruipen en troost zoeken. Of alleen maar afleiding. Dat we op onszelf zijn aangewezen in een crisistijd, druist tegen de menschelijke aard in. De mensen lappen dan ook steeds meer de richtlijnen aan hun laars. Ik merkte dat net al toen ik boodschappen deed. Het is veel drukker dan twee weken geleden. Het komt volgens mij niet alleen door onwil. Het is een soort onverschilligheid. Ik merk het zelf ook. Het lijkt wel of ik afgestompter ben geworden. Duf, lui, initiatiefloos. Slaperig ook. Daarbij wordt je wereldje ook zo klein.

Van de weeromstuit heb ik besloten om de boel met mijn fotocamera eens op microniveau te gaan bekijken. Volgens mij gebeurt er namelijk veel meer in mijn eigen tuin, dan ik voor mogelijk had gehouden. Ik hoop dat het morgen droog wordt, dan ga ik er bij liggen. Ik zag al dat er een kolonie vuurwantsen druk bezig is om zich blijvend te vestigen en zich vervolgens tegoed te doen aan mijn hibiscus. Die moeten nodig vereeuwigd. En ook die ene druppel onderaan de hangende kaarsenhouder. Er komen straks weer vlinders en libelles, dat wordt leuk. Er breekt vast een nieuw frumbeltijdperk aan. Ach ja. We moeten er toch maar wat van maken. Hopsakee hei!