Een maand later

De wereld staat nu al een maand op de kop. Dat is al zo lang, dat het bijna niet meer voor te stellen is hoe het ook alweer was toen we elkaar nog wel gewoon een hand gaven. Ik kijk met verwondering naar de wereld om me heen en naar de oplossingen van mensen om in deze tijd toch ook de menselijke maat vast te houden.

De wereld om me heen is bijzonder. Overal en nergens duiken initiatieven op om zonder besmettingsgevaar met elkaar om te blijven gaan. Het maakt het leven leuk in deze voor velen beste moeilijke tijden. Contacten die verwaterd waren zijn opeens weer springlevend. En dat allemaal omdat corona niet alleen isoleert, maar ook mensen samenbrengt. En dat is mooi.

Zorgen maak ik me wel over de dag dat alles weer gewoon mag. In de korte tijd van isolatie zijn veel dingen al ongewoon geworden. Gaan we elkaar ooit weer de hand schudden? Kan een omhelzing nog wel bij het ontmoeten van lieve vrienden of familie? Of ontwikkelen we nu een aversie tegen lichamelijke nabijheid die deze generatie niet meer te boven komt?

De toekomst zal het ons leren. Laten we hopen dat we er allemaal in die toekomst nog zijn. Houdt moed, hoop en humor. Dan komt het goed. Ooit.