Het lijkt wel een eeuwigheid

Het is vandaag op de kop af 182 dagen of zes maanden geleden dat de eerste persoon in Nederland positief testte. Marijke en ik hebben vooral in het begin dapper geprobeerd om verslag te doen, maar om eerlijk te zijn: we werden er wel een beetje moe van.

Maar goed. Op 27 februari testte de eerste persoon dus positief. Twee weken later lag het leven in Nederland opeens helemaal plat. Ondertussen mag er wel weer veel meer, maar het is nog steeds anders dan voorheen.

Het is me deze zomer wel gelukt om corona even corona te laten. Ik ben net terug van een heerlijke vakantie in Zwitserland. Mooi weer en bergen. Het is een ideale setting om even de zorg van alledag te vergeten.

Eenmaal terug in Nederland is corona wel weer terug. De besmettingen lopen op en veel mensen vinden dat de tweede golf hiermee begonnen is. Ik ben er nog niet zo zeker van dat dit een tweede golf is. De situatie wereldwijd duidt er meer op dat we nog volop in de eerste golf zitten. Het is alleen plaatselijk dat het virus zich even koest houdt.

De overheid heeft in het voorjaar ingegrepen met een lockdown. Kenners zeggen dat het heel veel zieken en doden heeft gescheeld. Dat geloof ik wel. Zonder maatregelen waren er vast meer mensen doodgegaan aan corona. Maar alle maatregelen heeft ook angst gebracht. Angst voor een ongrijpbaar virus. Komt dat nog wel goed?

De herfst zal leren hoe het verder gaat. Wat gaat het virus doen? Zwakt het af door mutaties? Of krijgen we te maken met een nog agressievere mutatie? Hoe vergaat het de ondernemers die hard getroffen zijn door deze pandemie? Redden zij het en behouden ze daarmee werkgelegenheid? Of rijzen de werkloosheidscijfers over een paar maanden de pan uit? Wie het weet mag het zeggen.