Zondag 29 maart – Zomertijd

Toen op Hiroshima zomaar een atoombom werd gegooid, scheen de dag daarop weer doodgewoon de zon

Deze zin komt uit een liedje van Robert Long. De titel ben ik even kwijt. Het beschrijft wat we nu ook zien gebeuren. Iedere dag horen we nieuwe aantallen zieken en doden. In Nederland en de rest van de wereld. In grote delen van de wereld ligt het openbare leven helemaal stil. Kille cijfers met nog meer zieken en doden beheersen het nieuws. Voor iets anders is nauwelijks ruimte in de media.

Maar het is eind maart en onvermijdelijk dient de lente zich aan. Bomen staan weer in de knop, talloze bloemen bloeien al op de Keukenhof, maar bezoekers zijn niet welkom. En nu blijft het dus ook een uurtje langer licht ’s avonds. In andere jaren zou ik blij worden van de zomertijd. Een voorbode dat de donkere maanden definitief voorbij zijn.

Dit jaar – in 2020 – is er geen enkele reden tot vrolijkheid. De cijfers zijn zo beangstigend. Iedere dag komen er tienduizenden zieken bij. Velen zullen sterven. Ondanks alle cijfers zijn er nog steeds landen waar de overheid het probleem niet serieus neemt. Dat is letterlijk spelen met mensenlevens.